Επιστροφή στην αγωνιστική δράση είχαμε την Κυριακή για τον Άχθο Αρούρη. Στην πιο θεαματική εμφάνιση του, ο Άχθος κέρδισε τον Άτλαντα Ζερβοχωρίου με σκορ 5-1.
Η ομάδα μας έδειξε χαρακτήρα και κέρδισε με σχετική ευκολία έναν εκ των διεκδικητών της ανόδου στην Α’ ερασιτεχνική. Ο μαέστρος του γηπέδου, η κερκίδα που ήταν ασφυκτικά γεμάτη, έδινε τον ρυθμό και η ομάδα εκτελούσε με συνέπεια, χορεύοντας τον αντίπαλο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Να τονίσουμε, πως η ομάδα μας παραμένει αήττητη στο πρωτάθλημα, με τέσσερις νίκες, μια ισοπαλία και σέρνει τον χορό στον όμιλο της.
Την καλύτερη εμφάνισή του με τη ροζ στολή , πραγματοποίησε ο διεθνής Άγγλος μεσοεπιθετικός, Joe Tavlicole. Βέβαια, να πούμε ότι έχουν προηγηθεί και μερικές καλές εμφανίσεις με την καφέ στολή. Συμμετείχε σε δύο γκολ τουλάχιστον, δημιουργώντας και εκτελώντας. Το 1-0 ξεκίνησε από τον Pirkah τελείωσε την φάση ο Tavlicole, ωστόσο χρεώθηκε αυτογκόλ. Την σκυτάλη πήρε ποιος άλλος???
Ο Αιγύπτιος Alexander Pirkah, ο οποίος έχει γίνει συνώνυμο του γκολ στο μυαλό των φιλάθλων του Άχθου. Απέδειξε για άλλη μια φορά, ότι βρίσκεται σε στενή σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα, αφού κατάφερε να σκοράρει δις. Έτσι και έκλεισε το ημίχρονο, με σκορ 3-0.
Το 4-0 ήρθε από Diego Armando Tseo, Ο οποίος έκανε ότι ήθελε με την μπάλα και όταν τους πέρασε όλους δύο φόρες, με ένα έξοχο συρτό σουτ έστειλε την μπάλα στο πλεκτό. Το 5-0 ήρθε από τον Paolo Cireldini, ο οποίος έχει βαλθεί να μας απαγάγει και τα λιγοστά γραμμάρια μυαλού που μας απέμειναν. Θα λέγαμε με σιγουριά ότι του ταιριάζει γάντι και η παροιμία, μαλλί βαμβάκι…
Η συγκεκριμένη παράγραφος ανήκει τιμητικά σε ένα σκυλί της φωτιάς και του πολέμου, τον Garillo. Ήρθε από το Περού για δέσει την άμυνα της ομάδας και όχι μόνο την έδεσε, αλλά την κουβαλάει κιόλας στις πλάτες του. Μιλάμε για τον πιο σταθερό παίκτη της ομάδας εφέτος, ένα παιδί που θα μπορούσε να βγάζει μεροκάματο από το ποδόσφαιρο, αντ’ αυτού βρίσκεται στην ομάδα και αντί να πληρώνεται, πληρώνει. Υπάρχει πάντα όμως ένα αλλά. Υπάρχουν παίκτες για τους οποίους λέμε : “αυτός τρέχει για δυο”, έτσι είναι και ο Garillo. Το πρόβλημα όμως είναι, ότι μπορεί να τρέχει για δύο, αλλά πίνει για έντεκα.
Από ότι φάνηκε η διακοπή ωφέλησε τους παίκτες και τον κόσμο. Η μηχανές ήταν κουρδισμένες και όλα πήγαν όπως έπρεπε.
Βέβαια ο λόγος της διακοπής ήταν η παρέλαση της 28ης. Παίρνοντας το πάτημα από συζητήσεις των τελευταίων ημερών περί παρέλασης, να πούμε ότι, αυτό το σόου λαμβάνει χώρα μόνο στην Ελλάδα, την Ακτή Ελεφαντοστού την Νέα Ζηλανδία και κάνα 5 χώρες ακόμα. Η παρέλαση είναι, πριν από καθετί, ένα σόου, ένα θέαμα, όχι και τόσο σοβαρό, που καταντάει μάλλον αστείο, όταν δεν υπάρχει πίσω-του ένας καλός σκηνοθέτης, που να ξέρει να κινεί κομπάρσους.
Έτσι, λοιπόν, είναι μια δήλωση υπακοής στην εξουσία, που τελείται μεν συμβολικά και ανώδυνα, αλλά που μας προετοιμάζει αποτελεσματικά να γίνουμε καλοί υπήκοοι.
“Οι παρελάσεις, κυρίως οι στρατιωτικές, δεν είναι μόνο βλαπτικές για την ηθική υγεία των ενηλίκων και την ψυχική υγεία των ανηλίκων, αλλά και ολικά άχρηστες από καθαρά στρατιωτική άποψη. Αυτό το τελευταίο σίγουρα το γνωρίζουν οι αρμόδιοι οργανωτές παρελάσεων. Άρα, επιμένουν σ’ αυτές τις κακότεχνες παράτες μόνο και μόνο για να χειραγωγούν τον κόσμο ώστε να συντηρούν ένα αίσθημα πειθαρχίας, που εξατμίζεται ολοένα και περισσότερο. Ας ευχηθούμε παρελάσεις να βλέπουμε στο μέλλον μόνο στο σινεμά, σε “φιλμ εποχής”. Έτσι, το θέαμα που είναι η παρέλαση θα βρει τη σωστή-του θέση —και το σωστό-του σκηνοθέτη.”
