Η ημέρα του Σαββάτου ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Ορδές κόσμου κατέκλυσαν τα στενά της φαβέλας του Τέξας, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να γαντζωθούν από κάποιο όχημα. Επιστρατεύσαμε μέχρι και άλογα με καρό, ώστε να ικανοποιήσουμε την επιθυμία των φιλάθλων μας να βρεθούν πλάι στον έρωτά τους, τον Άχθο Αρούρη.
Με τα λίγα και με τα πολλά, φορτώσαμε τα μπαγάζια μας με τα απολύτως, απαραιτήτως απαραίτητα. Δηλαδή με μπύρες, το τύμπανο της κερκίδας και τα χαμένα μας κορμιά, που δίχως αυτά δεν πάμε πουθενά.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε το κόμβοι του ενθουσιασμού, με προορισμό τον εξωτικό Τρίλοφο. Κατά την άφιξη του στο γήπεδο, ο λαός του Άχθου απλώθηκε στις κερκίδες του γηπέδου, σαν φρεσκοπλυμένα ρούχα που μόλις τα έβγαλες από το πλυντήριο. Ο κόσμος ήταν έξω φρενών, φωνάζοντας αδιάκοπα συνθήματα, πίνοντας φρέσκο χυμό κριθαριού, και οι πιο τολμηροί μασούσαν ακόμα και τα κουτάκια από τις μπύρες, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να εμψυχώσουν την ομάδα μας.
Όλα έβαιναν καλώς. Τίποτα δεν μας προμήνυε για την αγωνιστική τρικυμία που θα ακολουθούσε.
Μπορεί η ομάδα μας να είχε τη κατοχή, μπορεί να είχε τις φάσεις του αγώνα. Δεν είχε όμως το πιο σημαντικό σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, το γκολ. Το είχε όμως ο Ερμής Τριλόφου, ο οποίος πέταγε φωτιές απ’ τα σανδάλια του και ενώ περιμέναμε επιταγή μας έφερε ένα γράμμα,που μέσα του έκρυβε ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία γκολ.
Το πρώτο ημίχρονο έληξε με το εις βάρος μας 1-0. Όλοι πίστευαν ότι θα αλλάξει η εικόνα στο δεύτερο μέρος. Πιο πολύ το πίστευαν οι φίλαθλοί μας. Χωρίς ωστόσο αυτό να φανεί αρκετό, από το να αποτρέψει την ομάδα μας να καταπιεί αλλά δύο γκολ μέχρι τη λήξη του αγώνα.
Η αμυντική λειτουργία της ομάδας με τόσα τσαφ τσουφ, θύμιζε τρένο της γραμμής. Όχι σαν αυτά που σταματημό δεν έχουν. Αλλά σαν το καρβουνιάρη που εκτελεί τα νυχτερινά δρομολόγια Θεσσαλονίκη – Αθήνα σε οχτώ μισή ώρες.
Έτσι λοιπόν, η λαιμαργία σκότωσε αγωνιστικά τον αρουραίο, που φάνταζε χάμστερ μπροστά στα μυρωδάτα σανδάλια του Ερμή.
Με λίγα λόγια, ο Άχθος Αρούρης σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να αυτοκτονήσει, μη καταφέρνοντας ούτε να αυτοκτονήσει.
Φαίνεται πως η αδράνεια και ο συνδυασμός των χαμένων ευκαιριών μαζί με την υποτίμηση του αντιπάλου, οδήγησαν τους φιλάθλους μας στα πλησιέστερα φαρμακεία για να ψεκαστούν με κολλύρια ολόσωμα.
Σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων του Άχθου Αρούρη έγινε ο γνωστός Βραζιλιάνος πάνκης, Φιφίνιο που ξαναφόρεσε τα παπούτσια του για χάρη της ροζ στολής. Εμφάνιση έκπληξη είχαμε και για τον γηραιό της ομάδας, Πάολο Τσιρελντίνι, ο οποίος για ακόμη μια σεζόν αποφάσισε να παίξει ρώσικη ρουλέτα με την ψυχική του ηρεμία και κορόνα γράμματα τη ζωή του μέσα στο γήπεδο.
Όσα γκολ και να δεχτούμε το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να τελειώσουν οι μπύρες νωρίτερα από το αναμενόμενο. Κάθε παιχνίδι είναι γιορτή για εμάς, εντάξει μπορεί το Σάββατο η επιστροφή από το Τρίλοφο να έμοιαζε με κηδεία αλλά είμαστε εδώ μέχρι να αναστήσουμε τον ζωντανό.
Στις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, στο αγγλικό sky sports, ξεχωρίσαμε τις αυτές του Περουβιανού μας παίκτη Ντάρι Γκάρυ.
Ο οποίος σε ερώτηση για το πώς νιώθει μετά το αποτέλεσμα του αγώνα, απάντησε σε άπταιστα αγγλικά :
“my beerdrunk soul is saddest than all the dead christmas trees of the world”.
Επόμενο μας ραντεβού, στα πέταλα της Ημαθίας και πιο συγκεκριμένα στο πέταλο της Κουλούρας.
